Publikacje

Rok 2020 miesiąc: luty

Celem naszego badania była retrospektywna ocena skuteczności i bezpieczeństwa stosowania osobistej pompy insulinowej u pacjentów z cukrzycą typu 1 w wieku powyżej 50 lat przez okres co najmniej 5 lat. Średni poziom odsetka HbA1c dla całej grupy i okresu badania wynosił 6,7%. Różnica między pierwszym pomiarem HbA1c a ostatnim po okresie obserwacji była znamienna statystycznie, wskazując na poprawę kontroli glikemii w czasie. Nasza analiza wykazała, że leczenie osobistą pompą insulinową jest bezpieczną i skuteczną opcją terapeutyczną w tej grupie wiekowej.

Ruksolitynib jest silnym inhibitorem kinaz Janusa (JAK) 1 / JAK2 zarejestrowanym w leczeniu samoistnego zwłóknienia szpiku (MF). Skuteczność ruksolitynibu oceniano w dużym (N = 2233) badaniu fazy 3b (JUMP) prowadzonym w krajach bez dostępu do tego leku poza badaniem klinicznym, które obejmowało pacjentów z obniżoną liczbą płytek krwi (<100 × 109 / l) i chorych bez powiększenia śledziony – grupy, które dotąd nie były szeroko badane. Najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi (AE) były niedokrwistość i małopłytkowość, ale rzadko prowadziły do przerwania leczenia (ogółem 5,4%; w grupie z obniżoną liczbą płytek krwi – 12,3%). Zgodnie z oczekiwaniami, pogłębienie małopłytkowości występowało częściej w grupie chorych z obniżoną ich liczbą (wszystkie stopnie toksyczności: 73 ± 2% w porównaniu z 53,5% ogółem); częstości niedokrwistości były podobne w wszystkich grupach badanych (wszystkie stopnie: 52,5% w porównaniu z ogółem: 59,5%). Niehematologiczne zdarzenia niepożądane, w tym infekcje, występowały głównie w stopniu 1 lub 2 toksyczności. Ruksolitynib doprowadził do znacznego zmniejszenia wielkości śledziony i nasilenia objawów także u pacjentów z obniżoną liczbą płytek krwi oraz do redukcji nasilenia objawów konstytucjonalnych u pacjentów bez powiększenia śledziony. W tym obejmującym jak dotąd największą grupę chorych na samoistne włóknienie szpiku badaniu ruksolitynibu profil bezpieczeństwa był porównywalny z raportowanym w poprzednich doniesieniach, bez nowych zdarzeń dotyczących bezpieczeństwa. Badanie JUMP potwierdziło wyniki badań COMFORT I i COMFORT II i stanowi argument przemawiający za możliwością bezpiecznego stosowania ruksolitynibu u pacjentów z liczbą płytek krwi wynoszącą 50–100 × 109 / l.

Wykorzystano sztuczną sieć neuronalną (ang. artificial neural network, ANN) celem przewidywania występowania choroby dróg oddechowych zaostrzanej przez niesteroidowe leki przeciwzapalne (ang. nonsteroidal anti-inflammatory drugs exacerbated respiratory disease, N-ERD) wśród chorych na astmę. Analiza obejmowała 18 parametrów klinicznych i biochemicznych. Czułość ANN dla prognozowania N-ERD wyniosła 94.12%, a swoistość 73.08%. Zaproponowany model ANN ma możliwości przewidywania diagnozy N-ERD u chorych na astmę.

Rozumowanie kliniczne jest kluczową umiejętnością, dzięki której profesjonaliści w zakresie nauk medycznych efektywnie porządkują dane pacjenta, stawiają słuszne rozpoznanie i wybierają optymalne postępowanie. Sposób nauczania tej umiejętności nie jest jednak jednorodny, jasny ani oczywisty. Dzięki przeprowadzonej przez nas ankiecie, w której wzięli udział przedstawiciele 76 krajów zrzeszonych w największej organizacji edukacji medycznej, AMEE, poznaliśmy aktualne praktyki i metody dotyczące nauczania rozumowania klinicznego. Zidentyfikowaliśmy również braki, które mogą być podstawą do zaprojektowania kursu szkoleniowego w tym zakresie dla nauczycieli akademickich.

Plagiocefalia ułożeniowa jest często występującą u dzieci nabytą deformacją czaszki. Badanie miało na celu określenie jej wpływu na rozwój umysłowy dzieci leczonych za pomocą kasku korekcyjnego lub terapii ułożeniowej oraz opinii rodziców na temat zastosowanej metody terapii. Jest to pierwsze badanie opisujące rozwój dzieci z tym schorzeniem za pomocą skali Stanford-Binet 5, dzięki której możliwe było szczegółowe zbadanie funkcji kognitywnych pacjentów starszych niż poddani analizie w dotychczas opublikowanej literaturze. Uzyskane dane sugerują, że przy braku dodatkowych czynników ryzyka zaburzeń rozwoju, rozwój intelektualny dzieci leczonych z powodu plagiocefalii ułożeniowej przebiega prawidłowo i nie różni się w zależności od zastosowanej terapii.

W badaniu HAPIEE (Health, Alcohol and Psychosocial factors In Eastern Europe) podjęliśmy tematykę związku między relacjami społecznymi a jakością życia wśród starszych osób w Polsce, Czechach i w Rosji. Stwierdziliśmy, że osoby utrzymujące częstsze kontakty z bliskimi osobami miały lepszą jakość życia i że wiązało się to w znacznej mierze z ograniczeniem występowania objawów depresji.

Celem przeglądu systematycznego była ocena skuteczności stosowania przezskórnej iniekcji etanolu (PEI) w leczeniu przerzutów nowotworu dowolnego pochodzenia do wątroby. Włączyliśmy jedno badanie kliniczne z randomizacją porównujące PEI w połączeniu z przezcewnikową chemoembolizacją tętniczą (TACE), w porównaniu z wykonaniem wyłącznie TACE. Analizy nie wykazały różnic w zakresie ryzyka zgonu oraz odsetku wznów miejscowych. Jakość danych naukowych była bardzo niska. Przeszukanie baz danych odbyło się 10.09.2019r.

Przedmiotem pracy był cytryniec chiński – Schisandra chinensis, gatunek wykorzystywany w tradycyjnej medycynie chińskiej; znany z m.in. z działania adaptogennego, hepatoregenującego, immunostymlującego i przeciwnowotworowego. Za pomocą techniki bioautografii (TLC-DB) udowodniono, że ekstrakty z owoców cytryńca, jak również izolowane związki specyficzne dla tego gatunku, mają zdolność hamowania acetylocholinoesterazy (AChE) i wykazują działanie przeciwbakteryjne wobec szczepów Bacilus subtilis. W badaniach do identyfikacji najważniejszych związków aktywnych z grupy: kwasów organicznych, sacharydów i lignanów dibenzocyklooktadienowych, wykorzystano rożne techniki chromatograficzne (TLC i LC-ESI-MS).
Wykazana aktywność hamowania AChE, może mieć duże znaczenie w projektowaniu substancji aktywnych, mających potencjalne zastosowanie w leczeniu choroby Alzheimera.

Celem badań było porównanie profilu farmakokinetycznego oraz biodostępności daidzeiny podanej szczurom w zawiesinie oraz w formie kompleksu z γ-cyklodekstryną modyfikowaną etylenodiaminą. Wykazano korzystniejszy profil farmakokinetyczny daidzeiny podawanej zwierzętom w formie kompleksu, a w konsekwencji znaczącą poprawę biodostępności tego związku. Zaobserwowano również znaczące zwiększenie stężenia daidzeiny uwolnionej z kompleksu w wybranych tkankach szczura. Skompleksowana postać daidzeiny jest obiecująca i może być zastosowana w badaniach nad jej terapeutycznym zastosowaniem.

Pleurotus eryngii – boczniak mikołajkowy to gatunek grzyba jadalnego o znaczących wartościach kulinarnych i leczniczych. Grzybnia tego gatunku charakteryzuje się zdolnością skutecznej akumulacji biopierwiastków z podłoży na których rośnie. W eksperymencie wykazano zdolność grzybni P. eryngii, a także owocników do akumulacji cynku i selenu. Wykazano również wpływ biofortyfikacji badanego materiału Se i Zn na wzrost oraz zawartość związków organicznych i biopierwiastków. Stopień akumulacji cynku okazał się różny w zależności od rodzaju użytej soli. W prezentowanym eksperymencie wykazano również, że prowadzenie grzybni P. eryngii w warunkach in vitro, z wyższą zawartością jonów cynku, może skutkować uzyskaniem grzybni o zwiększonych właściwościach antyoksydacyjnych. Wyniki uzyskane w eksperymencie można wykorzystać do opracowania składu podłoży uprawowych zapewniających produkcję biomasy o pożądanym składzie pierwiastków.

Glukozozależny peptyd insulinotropowy (GIP) jest hormonem inkretynowym, biorącym udział w regulacji metabolizmu. W pracy badano, w jaki sposób zaburzone wydzielanie GIP w otyłości może przyczyniać się do ryzyka stłuszczenia wątroby. Wykazano, że nasilone wydzielanie GIP na czczo i po posiłku jest związane nie tylko z podwyższonymi markerami uszkodzenia wątroby (ALT, GGTP) ale też z FGF-21. Wykryto zależny od GIP profil microRNA, który sugeruje dodatkowy, epigenetyczny czynnik, przyczyniający się do rozwoju stłuszczenia wątroby u pacjentów z zaburzoną sygnalizacją GIP. Wyniki tych badań mogą przyczynić się do oceny ryzyka i planowania strategii leczenia pacjentów otyłych.

W ostatnich latach zauważamy znaczący wzrost zanieczyszczeń powietrza zawierających metale przejściowe (TMCPM), a także zwiększone zainteresowanie ich wpływem na nasze zdrowie.
W licznych badaniach stwierdzono, że pył zawieszony (PM), w powiązaniu z predyspozycjami genetycznymi i innymi czynnikami środowiskowymi sprzyja rozwojowi chorób alergicznych, zapalnych i autoimmunizacyjnych oraz dolegliwości ze strony układu oddechowego i sercowo-naczyniowego. Układ odpornościowy jako pierwszy chroni nas przed szeregiem zagrożeń, zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych. Wciąż jednak zbyt mało wiadomo na temat wpływu zanieczyszczeń powietrza na funkcjonowanie komórek układu odpornościowego człowieka. Celem naszych badań była ocena wpływu TMCPM na funkcje komórek układu odpornościowego, a w szczególności na limfocyty T, które mogą zarówno aktywować jak i hamować odpowiedź zapalną. Przedstawione w pracy wyniki wskazują, że ekspozycja in vitro komórek krwi obwodowej na TMCPM wpływa na limfocyty T pomocnicze (Th), promując ich aktywność prozapalną – wzmożona aktywacja populacji Th1 i Th17. Potwierdza to hipotezę, że TMCPM mogą przyczyniać się do rozwoju i zaostrzenia alergii oraz stanów zapalnych i chorób autoimmunologicznych.

W publikacji przedstawiono wyniki sekwencjonowania całego egzomu i genotypowania u 145 pacjentów z nieswoistymi zapaleniami jelit o bardzo wczesnym początku (VEO-IBD), średnia wieku 3,5 lat, u których klinicznie nie podejrzewano żadnych zaburzeń mendlowskich.

Na podstawie badań genetycznych u dzieci z VEO-IBD stwierdzono, że stanowią niejednorodną fenotypowo grupę schorzeń charakteryzujących się nieprawidłową odpowiedzią immunologiczną na bakterie jelitowe, prowadzącą do przewlekłego, nawracającego zapalenia jelit.

U pięciu pacjentów wykryto pierwotny niedobór odporności lub enteropatię (XIAP, CYBA, SH2D1A, PCSK1). Na podstawie badan wykazano również, że pacjenci z VEO-IBD mają wyższe ryzyko wystąpienia poligenicznego nieswoistego zapalenia jelit w porównaniu do ryzyka populacyjnego. Wyniki te wskazują, że składnik wielogenowy bierze udział w patogenezie VEO-IBD, podobnie jak
w klasycznym IBD.

Celem pracy była ocena skuteczności usuwania warstwy mazistej po czterech protokołach płukania. 42 kanały korzeniowe siekaczy górnych opracowano narzędziami Reciproci pilnikami K. Następnie zęby podzielono na 4 grupy eksperymentalne (n=10) oraz grupę kontrolną (n0=2). Kanały korzeniowe płukano w zależności od grupy według następujących protokołów:
– 180s 5,25% podchlorynem sodu (NaOCl) (grupa kontrolna),
–  60s 40% kwasem cytrynowym (CA) + 120s NaOCl (grupa 1),
– 120s CA + 120s NaOCl (grupa 2),
– 30s CA + 30s NaOCl + 30s CA + 120s NaOCl (grupa 3),
– 60s CA + 30s NaOCl + 60s CA + 120s NaOCl (grupa 4).
Następnie korzenie nacięto i rozłupano, a powierzchnię zębiny w odległości 2, 6 i 10 mm od wierzchołka anatomicznego sfotografowano w powiększeniu 200-500-krotnym (mikroskop świetlny Nikon Eclipse LV100). Uzyskane zdjęcia poddano analizie przez dwóch niezależnych obserwatorów. W części wierzchołkowej i środkowej najwyższą skuteczność stwierdzono w grupach 3 i 4 (odpowiednio p=0,006, p=0,0019), a w części koronowej nie stwierdzono istotnych różnic (p=0,22). Nie stwierdzono różnic istotnych statystycznie pomiędzy grupami 3 i 4.  Na podstawie badania można wysnuć wniosek, iż dwukrotne naprzemienne płukanie kwasem cytrynowym i podchlorynem sodu korzystnie wpłynęło na skuteczność usuwania warstwy mazistej z kanałów korzeniowych.

U pacjentów z udarem mózgu, wystąpienia układowego stanu zapalnego zwiększa ryzyko niekorzystnej prognozy.  Glukokortykoidy są hormonami odpowiedzialnymi za hamowanie reakcji zapalnej. W opublikowanym badaniu wykazano, że zmniejszona wrażliwość komórek krwi na działanie glukokortykoidów związana jest ze niekorzystnym rokowaniem funkcjonalnym u chorych z udarem niedokrwiennym mózgu. 

Badania są integralną częścią projektu NCN-OPUS wyjaśniającego m.in. mechanizmy działania stymulacji przezczaszkowej (tDCS) w otyłości. Mikro-spektroskopia w podczerwieni z transformacją Fouriera (FTIR) umożliwia szybkie obrazowanie składu biochemicznego niebarwionych skrawków tkanek z rozdzielczością na poziomie pojedynczych komórek. Prawidłowa analiza danych FTIR stanowi jednak ogromne wyzwanie ze względu na szereg obserwowanych artefaktów. W celu jednoczesnej eliminacji wszystkich obserwowanych efektów zaproponowano procedurę korekty, wykorzystującą algorytm regresji wielorakiej wzmocnionej o zbiór widm referencyjnych, której wysoką skuteczność wykazano na przykładzie obrazowania mózgu.