Publikacje

Rok 2021 miesiąc: grudzień

Guzy neuroendokrynne, są często diagnozowane jako pierwotne przerzutowe/nieoperacyjne. W takich przypadkach jako terapię I rzutu zwykle stosuje się długo działające analogi somatostatyny. Pozawalają one zwykle na uzyskanie stabilizacji choroby, ale nie jej regresji. U wybranych pacjentów ze zmianami nieoperacyjnymi możliwe jest zastosowanie leczenia radioizotopowego PRRT (Peptide Receptor Radionuclide Therapy) jako terapii neoadjuwantowej, która daje szansę na przedoperacyjną redukcję masy guza i w niektórych przypadkach umożliwia radykalne leczenie chirurgiczne.

Identyfikacja pacjentów wysokiego ryzyka niekorzystnej przebudowy lewej komory serca jest ważnym problemem klinicznym, ponieważ obecnie ostra śmiertelność w przebiegu zawału serca zmniejsza się, a główny wpływ niedokrwienia przenosi się na przewlekłą dysfunkcję lewej komory i rozwój jawnej klinicznie przewlekłej niewydolności serca. W badaniu analizowano szereg biomarkerów jako potencjalnych czynników predykcyjnych pozawałowej przebudowy lewej komory. Głównym wnioskiem z badania jest to, że dehydrogenaza mleczanowa i środkowo-regionalna pro-adrenomedulina (MR-proADM) wydają się obiecującymi predyktorami niekorzystnej przebudowy lewej komory po sześciu miesiącach od zawału serca.

Celem pracy było zbadanie zjawiska halitozy (nieprzyjemnego zapachu z jamy ustnej)
i efektów jednego ze sposobów jego leczenia. Badanie przeprowadzono w formie cross-over, które polega na tym, że pacjenci stanowią jednocześnie grupę badaną i kontrolną. Dzięki temu grupa kontrolna jest idealnie dobrana do grupy badanej m.in. pod względem płci i wieku.

Każdy z 60 pacjentów przez 14 dni stosował produkty do higieny jamy ustnej ze związkami cynku i czyścik do języka, przez 7 dni trwał tak zwany wash-out, czyli przerwa w badaniu, a potem przez 14 dni stosowano kolejne produkty (odpowiedniki placebo).

Jakość oddechu była badana organoleptycznie przez badacza, a także przy pomocy specjalistycznej aparatury. Wyniki badania pozwalają stwierdzić, że zastosowany model leczenia jest istotnie statystycznie lepszy od grupy kontrolnej.

Choroba Crohna (CD) coraz częściej dotyka dzieci. Z uwagi na inwazyjność badań endoskopowych, poszukiwane są nieinwazyjne metody monitorowania CD. Na podstawie naszej analizy wykazaliśmy, że nowy, wprowadzony przez Martinus A. Cozijnsen et al. współczynnik MINI (Mucosal Inflammation Noninvasive Index) może być wykorzystywany do monitorowania i oceny skuteczności leczenia indukującego remisję u dzieci z CD. Co więcej, wyniki sugerują także, że MINI może być używany w przewidywaniu zaostrzenia choroby.

Leczenie ostrej niewydolności serca (ADHF) prowadzi do istotnych zmian hemodynamicznych. Celem badania była ilościowa analiza zmian nasilenia niedomykalności mitralnej, do której dochodzi podczas leczenia ADHF oraz skorelowanie tych zmian ze stanem klinicznym chorych oraz poziomem markerów biochemicznych niewydolności serca.

Do badania zakwalifikowano 27 chorych przyjętych do szpitala z powodu objawów ostrej niewydolności serca. Leczenie ADHF spowodowało istotą redukcję duszności zgłaszanej przez chorych, masy ciała, poziomu NT-proBNP. Parametry nasilenia niedomykalności mitralnej uległy istotnej redukcji, zmniejszyły się istotnie pole powierzchni lewego przedsionka oraz szerokość pierścienia mitralnego. Stwierdzono wzrost frakcji wyrzutowej lewej komory. Pod względem nasilenia niedomykalności mitralnej 40.7% pacjentów zostało zakwalifikowanych przy wypisie do niżej klasy stopnia zaawansowania MR w porównaniu do badania wykonanego przy przyjęciu.

Przezklatkowe badanie echokardiograficzne ma niską czułość i swoistość w wykrywaniu ostrej zatorowości płucnej (PE), a w praktyce klinicznej nie jest rutynowo stosowana indeksacja jego parametrów do wielkości ciała pacjenta. W obserwacyjnym badaniu przekrojowym porównano 2 grupy chorych z PE i bez oznak PE w angiografii TK pod względem zmiennych klinicznych, biochemicznych oraz wybranych parametrów echokardiograficznych. Jedynie niższa grubość prawej komory zindeksowana do powierzchni ciała, wyższe stężenie d-dimerów oraz brak rozpoznania choroby niedokrwiennej serca były niezależnie związane z PE.

Wiele badań epidemiologicznych wskazuje, że długotrwałe narażenie na zanieczyszczenia powietrza zwiększa ryzyko występowania chorób sercowo-naczyniowych, w tym miażdżycy i wciąż dyskutowane są możliwe swoiste mechanizmy odpowiedzialne za takie działanie zanieczyszczeń. Jedna z podstawowych form zanieczyszczeń powietrza – pyły – złożone z zawieszonych cząstek stałych (particulate matters, PMs), o różnych rozmiarach zawierają część nieorganiczną tworzoną m. innymi przez tlenki metali oraz krzemu (te ostatnie głównie w rejonach o dużym zanieczyszczeniu związanym z przemysłem) występujące w postaci nanocząstek (nanoparticles, NPs). Szczególnie groźne dla zdrowia są PMs o rozmiarach mniejszych niż 2,5 mikrometra, które mogą przedostawać się z dolnych dróg oddechowych do krążenia. Rola i mechanizmy działania poszczególnych tlenków w sprzyjaniu rozwojowi schorzeń układu krążenia nie są jasne. Celem naszej pracy było zbadanie wpływu podawanych wziewnie nanocząstek tlenku krzemu (SiO₂NPs) oraz tlenku żelaza (III) (Fe₂O₃NPs) na zaostrzenie zmian miażdżycowych u myszy, które spontanicznie rozwijają miażdżycę (apoE KO). Wykazaliśmy, że tlenek krzemu oraz tlenek żelaza w odmienny sposób wpływają na rozwój miażdżycy i skład blaszek miażdżycowych u myszy. Dowiedliśmy, że tlenek krzemu nasila zmiany miażdżycowe, zaś jednym z ważnych mechanizmów działania tlenku krzemu jest „programowanie” makrofagów, aby w blaszkach miażdżycowych przybrały zapalny fenotyp M1. Nasze wyniki wskazują na niedocenianą dotychczas rolę tlenków krzemu w patogenezie  cywilizacyjnych schorzeń układu krążenia i dostarczają nowej wiedzy na temat ich pro-miażdżycowego mechanizmu działania. Należy dodać, że tlenki krzemu są obecne w stosunkowo dużych ilościach w smogu w Krakowie.

Celiakia (CD) jest chorobą, która stwarza ryzyko licznych niedobory składników odżywczych, które powinny być uzupełniane poprzez dobrze zbilansowaną dietę bezglutenową (GFD). Grupę badaną stanowiło 40 dzieci w wieku 8,43 lat (SD 3,5), pacjentów Kliniki Pediatrii Gastroenterologii i Żywienia UJ CM, u których rozpoznano CD na podstawie objawów klinicznych, wyników immunologicznych i histopatologicznych. Wzrost, masę ciała, dietę i testy biochemiczne pacjentów oceniano trzykrotnie: przed diagnozą, po sześciu miesiącach i po roku GFD. Po roku masa ciała i wzrost pacjentów wzrosły, ale stan odżywienia wyrażony jako centyl BMI (Body Mass Index) nie zmienił się znacząco. Dieta dzieci przed rozpoznaniem była podobna jak w ogólnej populacji polskich dzieci. Zaobserwowano niedostateczną realizację normy żywieniowej na błonnik, wapń, jod, żelazo oraz kwas foliowy, witaminy D, K, E. W ciągu roku stosowania diety bezglutenowej nie zmieniła się ona znacząco w przypadku większości powyższych składników odżywczych stwarzając istotne ryzyko niedoborów jakościowych. Nie wzrosła również ilość spożywanej energii z dietą co może być odzwierciedleniem braku zmiany  BMI w badanej grupie.
Wniosek: Pacjenci z celiakią po roku stosowania diety bezglutenowej  mogą być bardziej narażeni na niedobory żelaza, wapnia i kwasu foliowego. Wyniki te potwierdzają potrzebę zindywidualizowanej edukacji żywieniowej mającej na celu wykluczenie glutenu z diety, ale także odpowiedniego zbilansowania diety u pacjentów z CD.

Ból neuropatyczny dotyka około 7-10% dorosłej populacji, a jego częstość występowania ciągle wzrasta. Co ciekawe, najnowsze badania wykazały, że wybrani antagoniści receptora H₃ histaminowego znajdujący się w badaniach klinicznych wykazują wysokie powinowactwo do receptorów sigma-1. Oddziaływanie z receptorami simga-1 prawdopodobnie odpowiada za poprawę skuteczności terapeutycznej antagonistów receptora H₃. Zarówno receptory sigma-1 jak i H₃ histaminowe stanowią potencjalne cele terapeutyczne licznych chorób ludzkich, w tym bólu neuropatycznego. Nadrzędnym celem niniejszej pracy było określenie powinowactwa do receptorów sigma dla dwudziestu ligandów receptorów H₃ histaminowych. Dwa spośród przebadanych związków okazały się być silnymi antagonistami obydwu celów biologicznych o obiecujących właściwościach przeciwbólowych w modelu zwierzęcym.

Długodziałające analogi somatostatyny(SSA) są zalecane jako leczenie pierwszego wyboru dobrze zróżnicowanych guzów neuroendokrynnych w stadium rozsiewu. Są one podawane w postaci wstrzyknięć (domięśniowych lub podskórnych) powtarzanych co 4 tygodnie. Zwykle wstrzyknięcia wykonywane są przez doświadczony personel w ośrodkach specjalistycznych. W związku z koniecznością redukcji wizyt spowodowaną pandemią COVID część pacjentów miała możliwość wykonywania iniekcji SSA samodzielnie w domu. Niestety, nienadzorowane iniekcje w domu wiązały się z wyższym odsetkiem progresji w porównaniu do iniekcji wykonywanych przez doświadczony personel.

Guzy neuroendokrynne (NET) są bardzo zróżnicowaną grupą nowotworów, najczęściej wywodzących się z przewodu pokarmowego lub płuc. Do rzadkich lokalizacji należą NET układu rozrodczego, w tym NET jajnika, które ogólnie cechują się dość dużą złośliwością. Niemniej jednak NET związane z potworniakami jajnika wykazują odmienne cechy. U pacjentek z takim rozpoznaniem radykalne leczenie chirurgiczne jest zazwyczaj wystarczającą metodą leczenia, a rokowanie po zabiegu chirurgicznym jest bardzo dobre, z długim czasem przeżycia bez wznowy/progresji.

Mutacja jednego z genów pierwotniaka z rodzaju Plasmodium, który jest przyczyną malarii, powoduje oporności zarodźców na chlorochinę. W wyniku badań zidentyfikowano pochodną tetrahydro-β-karboliny o specyficznej budowie przestrzennej (tzw. mieszanina diastereoizomerów) o wysokiej aktywności przeciwmalarycznej i selektywności względem szczepów opornych na chlorochinę. Modelowanie molekularne wykazało, że związek wchodzi w interakcję z enzymami metabolicznymi zarodźców i hamuje ich rozwój.

Celem badania była ocena znaczenia duchowości w życiu nastolatków oraz związku ze zdrowiem psychicznym. Wyróżniono „connections to self”– poczucie sensu i radości w życiu, „connections to others” – życzliwość i wyrozumiałość wobec innych, „connections to the nature”- troska o środowisko naturalne, „connections to the transcendent”- poczucie związku z siłą wyższą. Dane pochodziły z bazy międzynarodowych badań zdrowia młodzieży szkolnej (HBSC) od ponad 75000 uczniów w wieku 11-15 lat. Chłopcy i dziewczęta we wszystkich krajach uszeregowali w tej samej kolejności znaczenie każdego wymiaru i najwyżej ocenili “connections to self „, które wzmacnia wpływ innych wymiarów na zdrowie psychiczne. Rozwijanie poczucia sensu i zadowolenia z życia, wydaje się najważniejsze w promocji zdrowia psychicznego nastolatków. Można to osiągnąć bezpośrednio lub, w zależności od kontekstu i kultury, uwzględniając pośredni wpływ pozostałych trzech wymiarów na zdrowie psychiczne młodzieży.

Dzięki intensywnym badaniom, mikrobiota jelitowa staje się ważnym modulatorem chorób neurodegeneracyjnych, a coraz więcej dowodów wskazuje na związek mikrobiomu jelitowego z symptomatologią i patofizjologią choroby Parkinsona (Parkinson’s disease, PD). U pacjentów z PD często obserwuje się objawy ze strony przewodu pokarmowego, które poprzedzają wystąpienie objawów ruchowych.
W badaniu przeprowadzono analizę 16S rRNA mikrobiomu jelit u chorych na PD, leczonych Lewodopą. Wyniki badania wskazały na istotne różnice w składzie mikrobioty jelitowej. U chorych na PD, wykryto większą liczebnością bakterii Bacteroides, klasy Corynebacteria w obrębie Actinobacteria oraz Deltaproteobacteria spośród phylum Proteobacteria. Zidentyfikowano dominujące rodzaje takie jak Butyricimonas, Robinsoniella i Flavonifractor. Najczesciej występującymi gatunkami były Akkermansia muciniphila, Eubacterium biforme i Parabacteroides merdae. Wykryte bakterie, o udowodnionych właściwościach enzymatycznych, zwłaszcza degradujących mucynę podkreślają duże znaczenie mikrobioty jelitowej w postepowaniu, a zwłaszcza leczeniu pacjentów z PD.

Zespół POEMS jest rzadkim zaburzeniem komórek plazmatycznych.

Nazwa choroby pochodzi od pierwszych liter głównych objawów: polineuropatii, organomegalii (powiększenie narządów), zaburzeń endokrynologicznych, monoklonalnej gammapatii i zaburzeń skórnych.

W naszym badaniu przeanalizowaliśmy historię choroby ponad 100 pacjentów z POEMS, co doprowadziło do następujących wniosków:

• Najskuteczniejszym lekiem był bortezomib – niemal 70% pacjentów nim leczonych osiągnęło całkowitą remisję choroby lub tzw. bardzo dobrą odpowiedź częściową.
• U 30% pacjentów w ramach pierwszej linii leczenia wykonano przeszczepienie komórek macierzystych, z dobrym efektem.
• Czynnikami niekorzystnie wpływającymi na wyniki leczenia POEMS były: anemia, małopłytkowość oraz wiek pacjentów powyżej 60 lat.