Publikacje

Rok 2022 miesiąc: wrzesień

Fenspiryd jest lekiem stosowanym od lat w leczeniu chorób układu oddechowego. Niedawno został wycofany z rynku ze względu na potencjalne ryzyko szkodliwego działania na funkcję sera i powodowania niebezpiecznych arytmii. Długi czas obecności na rynku bez zarejestrowanych działań niepożądanych skłania do zastanowienia jakie inne, poza lekiem czynniki ( np. przedawkowanie, wiek, zaburzenia elektrolitowe) mogły spowodować ich wystąpienie w przypadkach, na podstawie których lek wycofano. Do analizy tego problemu wykorzystano modele matematyczne pozwalające przewidzieć stężenie leku we krwi po określonej dawce oraz jego wpływ na funkcję serca. W badaniu symulacyjnym nawet ekstremalne scenariusze nie doprowadziły do arytmii. Prowadzi to to wniosku, że zaobserwowane kliniczne przypadki arytmii nie były bezpośrednio spowodowane samym fenspirydem, ale połączeniem wielu czynników, w tym równoczesnego stosowania innych leków.

Terapia radionuklidami z receptorami peptydowymi (PRRT) jest jedną z najskuteczniejszych opcji terapeutycznych w leczeniu przerzutowych, dobrze zróżnicowanych guzów neuroendokrynnych. Obecnie nie są znane  jednoznaczne predyktory odpowiedzi na PRRT.  Głównym celem naszego badania była ilościowa ocena parametrów SUV  badaniu PET/CT z analogiem somatostatyny jako potencjalnego predyktora długoterminowej odpowiedzi na PRRT.  W badaniu stwierdziliśmy, że spadek wartości ocenianych parametrów, skorygowany o prawidłowy wychwyt tkanki wątrobowej, wskazuje na mniejsze ryzyko progresji choroby NET po PRRT.

Zawał serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) jest chorobą, która wiąże się z dużym uszkodzeniem serca, zwykle prowadzącym do jego niewydolności, groźnych arytmii, czy zgonu. Przyczyną zawału jest najczęściej całkowite zamknięcie tętnicy wieńcowej przez skrzeplinę powstającą na pękniętej lub owrzodziałej blaszce miażdżycowej, co prowadzi do ostrego niedokrwienia i obumierania komórek serca. Kluczowym elementem leczenia zawału STEMI jest jak najszybsze przywrócenie drożności tętnicy dozawałowej za pomocą przezskórnej angioplastyki wieńcowej. Zabieg ten polega na przeprowadzeniu prowadnika przez miejsce zamknięcia, a następnie poszerzeniu go specjalnym balonem i wszczepieniu stentu. W tak wykonanym zabiegu fragmenty skrzepliny nie są usuwane ze światła naczynia, a jedynie fragmentowane i mogą płynąć z prądem krwi do mikrokrążenia powodując tam jego obturację (‘zatykanie’), nasilając niedokrwienie oraz zwiększając ryzyko nieprawidłowej przebudowy mięśnia serca w trakcie gojenia. Prowadzi to do ciężkich powikłań takich jak niewydolność serca, arytmie czy zgon. Dodatkową możliwością podczas zabiegu jest trombektomia mechaniczna, czyli odessanie skrzepliny ze światła naczynia. Trombektomią można wykonać po przeprowadzeniu prowadnika przez miejsce zamknięcia, a przed poszerzaniem zmienionego miejsca. Teoretycznie usunięcie materiału zatorowego powinno poprawić przepływ i ograniczyć skalę uszkodzenia. Obecnie jednak brak jest dowodów na korzyści z wykonania trombektomii u wszystkich pacjentów ze STEMI. Celem naszego badania było sprawdzenie, czy wykonanie trombektomii w trakcie angioplastyki wieńcowej wpływa na stopień obturacji mikrokrążenia, na wielkość zawału oraz niekorzystną przebudowę mięśnia serca u pacjentów, u których ładunek skrzepliny w naczyniu dozawałowym jest szczególnie duży. Do badania włączyliśmy pacjentów z zawałem STEMI i dużym ładunkiem skrzepliny w naczyniu dozawałowym. Losowo u części z nich wykonaliśmy standardową angioplastykę wieńcową, a u części dodatkowo trombektomię mechaniczną. Następnie oceniliśmy stopień obturacji mikrokrążenia, wielkość zawału oraz niekorzystną przebudowę mięśnia serca za pomocą rezonansu magnetycznego – najdokładniejszej dostępnej metody obrazowania. Wyniki, które opublikowaliśmy na łamach „Journal of Clinical Medicine” pokazały, że wykonanie trombektomii poprawiają wszystkie analizowane parametry: wiąże się z mniejszą obturacją mikrokrążenia, istotnym zmniejszeniem zasięgu zawału oraz redukcją niekorzystnej przebudowy mięśnia serca. Wyniki naszego badania pokazują, że trombektomia jest bardzo wartościowym uzupełnieniem standardowej angioplastyki wieńcowej u pacjentów z zawałem STEMI i dużym ładunkiem skrzepliny – jej zastosowanie pozwala znacznie ograniczyć uszkodzenie serca, co może się przełożyć na jakość i długość życia pacjentów. 

Obecnie leczenie farmakologiczne chorób nowotworowych opiera się głównie na zastosowaniu chemioterapii z użyciem cytostatyków, które wykazują wysoką toksyczność w organizmie człowieka i mogą prowadzić do wykształcenia mechanizmów oporności, co z kolei wpływa na ograniczoną skuteczność leczenia. Dlatego nowoczesne terapie przeciwnowotworowe powinny w szczególności uwzględniać jako cele terapeutyczne różnice w regulacji procesów komórkowych pomiędzy komórkami prawidłowymi a nowotworowymi. Przedmiotem badań podjętych przez naszą grupę badawczą było zsyntetyzowanie i przebadanie grupy związków oksidodiperoksidomolibdenowych sodowych o cytotoksycznym oddziaływaniu ukierunkowanym na komórki nowotworowe. Wykazano, że związki te będące hybrydami organiczno-nieorganicznymi zbudowane z centrosymetrycznych anionów, których ujemny ładunek kompensowany jest przez atom sodowy aktywnie eliminowały ludzkie komórki nowotworowe jelita grubego wykazując jednocześnie niewielki wpływ na komórki prawidłowe. Dodatkowo, trzy prezentowane oksidodiperoksidomolibdeniany sodowe, były bardziej toksyczne dla komórek nowotworowych o fenotypie charakterystycznym dla nowotworów przerzutujących, niż dla komórek o niskim potencjale metastatycznym. Być może w przyszłości badania nad całą rodziną peroksomolibdenianów, podjęte przez naszą grupę badawczą, przyczynią się do opracowania leków do skutecznej i precyzyjnej eliminacji nowotworów.

Wstęp. Pacjenci oddziału intensywnej terapii (OIT) często doświadczają bólu, szczególnie podczas interwencji diagnostycznych,  pielęgnacyjnych i leczniczych. Ból ma wiele niekorzystnych następstw somatycznych i psychologicznych. Ocena bólu u chorych zaintubowanych, wentylowanych mechanicznie, nie mogących się komunikować werbalnie wymaga zastosowania skal behawioralnych. Zalecanym sposobem postępowania jest stosowanie skal BPS (Behavioral Pain Scale) oraz CCPOT (Critical Care Pain Observation Tool), jednak skale te były testowane głównie w grupach pacjentów poddawanych lekkiej sedacji. W badaniu analizowano przydatność skal behawioralnych w ocenie bólu u pacjentów głęboko sedowanych.

Metodyka. U 81 pacjentów OIT, mechanicznie wentylowanych, poddanych sedacji i analgezji (leczeniu przeciwbólowemu), przeprowadzono 1005 pomiarów przy pomocy skal BPS i CCPOT. Badanie prowadziło 3 przeszkolonych obserwatorów 3 razy na dobę – w spoczynku pacjenta, w trakcie bolesnych interwencji pielęgniarskich oraz po interwencji. Zastosowano również skalę do oceny głębokości sedacji (Richmond Agitation-Sedation Scale, RASS) oraz analizę dokumentacji medycznej (dane metrykalne, informacje o długości hospitalizacji i leczeniu).

Wyniki. Stwierdzono, że oznaki bólu istotnie się nasilały (p<0.001) w trakcie interwencji u pacjentów w obu skalach (BPS i CCPOT), a następnie powracały do wartości zbliżonych do  spoczynkowych. Wyniki RASS korelowały istotnie (p˂0.05) i dodatnio z wynikami BPS i CCPOT. Występowała silna korelacja pomiędzy wynikami obu skal na każdym etapie badania (R=0.622-0.907)

Wnioski. Badanie wykazało, że w trakcie procedur pielęgniarskich pacjenci analgosedowani również doświadczają bólu. Monitorowanie bólu i skuteczne postępowanie przeciwbólowe  są istotnymi elementami opieki. Skale BPS i CCPOT są przydatnymi narzędziami do oceny bólu u chorych wentylowanych mechanicznie, także będących w głębokiej sedacji.

Wstęp. Stres jest nieodłącznym elementem codziennej pracy pielęgniarek, szczególnie pracujących na oddziałach intensywnej terapii (OIT). Przewlekły stres wpływa na samopoczucie psychiczne i fizyczne pielęgniarek, zwiększa ryzyko wypalenia zawodowego i obniża jakość opieki. Doniesienia naukowe sugerują, że wyższy poziom inteligencji emocjonalnej może być powiązany z wykorzystaniem skutecznych strategii radzenia sobie z problemami. Celem pracy było więc zbadanie związku pomiędzy inteligencją emocjonalną a strategiami radzenia sobie ze stresem u pielęgniarek OIT.
Metodyka. W badaniu wzięło udział 114 pielęgniarek OIT. Zastosowano Test Inteligencji Emocjonalnej Schutte’a (SSEIT), Inwentarz do Pomiaru Strategii Radzenia Sobie ze Stresem (Brief-COPE) oraz kwestionariusz ankiety własnej konstrukcji.
Wyniki. Badana grupa charakteryzowała się przeciętnym poziomem inteligencji emocjonalnej (70,2%). Głównymi strategiami radzenia sobie ze stresem były aktywne radzenie sobie i planowanie. Najrzadziej badani stosowali strategie polegające na zażywaniu substancji psychoaktywnych, zaprzestaniu działań i zaprzeczaniu. Respondenci o wyższym poziomie inteligencji emocjonalnej znacznie częściej stosowali efektywne strategie radzenia sobie ze stresem, jak: pozytywne przewartościowanie (p<0,001), aktywne radzenie sobie (p<0,001) oraz planowanie (p<0,001), natomiast znacznie rzadziej prezentowali zaprzestanie działań (p=0,001) i obwinianie siebie (p<0,001).
Wnioski. Wyniki badania sugerują, że inteligencja emocjonalna ma wpływ na strategie radzenia sobie ze stresem. Wyższy poziom inteligencji emocjonalnej koreluje z częstszym stosowaniem efektywnych strategii u badanych pielęgniarek.

Szpitalna Ocena Technologii Medycznych (ang. Hospital-Based Health Technology Assessment, HB-HTA) nie powinna być wdrażana na poziomie Wydziałów Zdrowia Urzędów Wojewódzkich (WZ UW). Z przeprowadzonej analizy wywiadów z przedstawicielami tych instytucji można wywnioskować, iż mogłyby one uczestniczyć w ocenie wniosków inwestycyjnych na bazie HB-HTA, ale w chwili obecnej nie ma w nich odpowiednich zasobów kadrowych, aby tę ocenę przeprowadzać w sposób właściwy. Tworzenie nowych struktur w ramach tych urzędów nie jest możliwe z racji zbyt małej liczby pracowników, którzy są obciążeni obecnymi obowiązkami. Aby WZ UW mogły pełnić funkcję oceniających raporty HB-HTA potrzebne są środki w celu zatrudnienia dodatkowych pracowników.

Choroba Crohna (CD) coraz częściej dotyka dzieci. Z uwagi na inwazyjność badań endoskopowych, poszukiwane są nieinwazyjne metody monitorowania CD. Na podstawie naszej analizy wykazaliśmy, że nowy, wprowadzony przez Martinus A. Cozijnsen et al. współczynnik MINI (Mucosal Inflammation Noninvasive Index) może być wykorzystywany do monitorowania i oceny skuteczności leczenia indukującego remisję u dzieci z CD. Co więcej, wyniki sugerują także, że MINI może być używany w przewidywaniu zaostrzenia choroby.

W pracy wykazano, że 20-tygodniowy trening biegowy o umiarkowanej intensywności  istotnie zwiększył zdolność wysiłkową poczatkujących biegaczy. Efekt ten był skutkiem wywołanego treningiem wzrostu maksymalnej aktywności oksydazy cytochromowej (COX) bez zmiany procentowanej zawartości  mitochondriów (MitoVD) w mięśniu brzuchatym łydki. Autorzy konkludują, że nie MitoVD per se, lecz mitochondrialna maksymalna aktywność COX (odzwierciedlająca aktywność fosforylacji oksydacyjnej), powinna być traktowana jako biomarker adaptacji mięśni do treningu wytrzymałościowego u początkujących biegaczy.