Ja też po otrzymaniu propozycji napisania przedmowy do „Psychiatrii w medycynie” pomyślałem: ja jestem tylko zwykłym, prostym kardiologiem… Zanim jednak zdążyłem wyartykułować je na głos, zauważyłem zachęcający i ośmielający zarazem podtytuł zamieszczony na okładce: „Dialogi interdyscyplinarne”. Sugerował on jednoznacznie, że książka musi zawierać również wiadomości z zakresu innych dyscyplin medycznych, czyli dawał szansę różnym specjalistom, także zwykłym, prostym kardiologom. Nie myliłem się. Zacząłem czytać. Od razu natrafiłem na artykuł napisany jakby z myślą o mnie, poświęcony „dość tajemniczej nadal chorobie – fibromialgii”. Akurat bowiem dzień wcześniej konsultowałem pacjentkę właśnie z rozpoznaniem fibromialgii. Rozdział przeczytałem więc po raz kolejny – już z punktu widzenia stricte medycznego – jako konsultant. I… jeszcze raz wróciłem do tekstu, gdyż moją szczególną uwagę zwróciły podane objawy somatyczne uwzględniane w rozpoznawaniu fibromialgii – niektóre tak powszechne, że gdybym o nich przeczytał jako pacjent, zapewne natychmiast bym je u siebie znalazł (!). W efekcie przeczytałem bardzo interesującą pozycję książkową „Psychiatria w medycynie – dialogi interdyscyplinarne”, czego nie miałem jeszcze w planach. Przeczytałem ją w całości, bo mnie wciągnęła; mogę tylko pozazdrościć Paniom Profesor pomysłu przedstawienia, niejednokrotnie trudnych zagadnień medycznych, w postaci wywiadu.

Tymi osobistymi, na poły żartobliwymi dywagacjami postanowiłem się podzielić, żeby podkreślić siłę oddziaływania słowa pisanego, która nawet w dobie wszechobecnego internetu nadal jest bardzo duża. Jest jednak jeden konieczny warunek – tekst musi być napisany tak ciekawie, aby wciągnął czytelnika, zmusił go do analizy, a być może nakłonił do własnych przemyśleń.

Wybrana przez Autorki przestępna forma wywiadu ułatwia skupienie uwagi i przyswajanie treści przez czytającego, ale też (nie ma wątpliwości) wymagała od nich znacznie większego nakładu pracy. Od przepytywanych zaś nie tylko posiadania fachowej wiedzy, ale też umiejętności jej przekazania. I w tym przypadku obie Autorki zasługują na duże brawa, bo takie właśnie osoby znalazły. Przeczytajcie Państwo tę pozycję sami i sami osądźcie, czy miałem rację”.

Prof. Marek Kuch